از همان لحظه ای که حقیقت هجوم به سوریه آشکار شد و معلوم شد که هجومی غربی است و برپایه «استراتژی قدرت هوشمند» بنا شده است، از همان وقتی که معلوم شد ملت سوریه در دام تزویر محور عربی – غربی نیفتاده اند و گول گریه های آنها برای آزادی و دموکراسی را نخورده اند و اشک تمساح هایی که اطراف مختلف این جبهه هجوم به سوریه می ریختند نتوانسته آنها را فریب دهد و لذا ملت سوریه کورکورانه به خیابانها نریختند تا صحنه های انقلاب های رنگی ساخت آمریکا را زنده کنند؛ بله، از همان لحظه ای که این حقایق روشن شد، روشن بود که مهاجم، به عرصه ی نظامی روی خواهد آورد تا اهدافش را از آن طریق محقق کند. چرا رجوع به صحنه نظامی؟ به این دلیل که با ایجاد قتل و تخریب، زمینه های اعمال «قدرت هوشمند» را فراهم نمایند چونکه پایگاه های قدرت هوشمند مبتنی است بر ایجاد جوی کاذب که ملت را به سمت ورود به درگیری ها و رفتن به سمت نابودی مقومات دولت جهت سرنگونی آن و برپا ساختن نظامی جایگزین که متناسب با خواست های مهاجم باشد ببرد. نظام جایگزینی که در آن، مزدوران دستگاه های اطلاعاتی غربی به خدمت گرفته شوند، و این مطلبی است که از طریق ظاهر شدن این ها و آماده شدنشان برای ادای مأموریتشان –در صورت موفقیت هجوم- کاملا واضح شده است. در این باره نکاتی گفتنی است:

 

سوریه و همپیمانانش ماهیت طرح های آمریکایی-صهیونیستی در این باره را فهمیده اند. و همه شان، موضع گیری های دفاعی پلکانی متناسب با شرایط در دفاع از سوریه ابراز می کنند و در این مواجهه دفاعی خود سعی دارند کمترین میزان ضرر و خسارت ایجاد شود. این مواجهه دفاعی سوریه و هم پیمانانش توانسته 3 پیروزی بزرگ-به رغم خسارت های وارده- به دست بیاورد . این 3 پیروزی از این قرار اند:

 

پیروزی اول: مانع شدن از اینکه مهاجمین به سوریه به اهداف از پیش تعیین شده شان برسند، به رغم اینکه این مهاجمین 5 نقشه هجومی پیاپی طراحی کرده و 4 بار، زمان سقوط مشخصی برای نظام سوریه در نظر گرفته و آن را اعلام کردند. ولی این وعده ها و نقشه ها، همه باد هوا شد.

 

پیروزی دوم: محور تدافعی توانسته ثبات و عدم تزلزل دولت و نیروهای مسلح سوریه را حفظ کند و مؤسسات رسمی هم به کار خود ادامه دهند. به حدی که جبهه تهاجم به سوریه را کلافه کرده و آنها را واداشته که به سمت روش تزویری رفته و پیروزی های ساختگی اختراع و اعلام کنند. این چیزی است که انسان را به یاد کلام فلاسفه یونان می اندازد که «آن طرفی که ضعیف تر است به دروغ و فریب روی می آورد.»

 

پیروزی سوم: جبهه تدافعی توانسته جوی محلی و منطقه ای و بین المللی در مخالفت با هجوم و در رد کارهای تروریستی ایجاد کند. اجزای تشکیل دهنده این جو این است که اعمال تروریستی علنا مردود شمرده می شود و از آن پرهیز داده می شود و در عین حال، آمادگی برای وردود مدافعانه به این مواجهه هم به شکلی اعلام می شود، آن هم طبق قاعده ی «تخریب، حیات ایجاد نمی کند.»

 

با در نظر گرفتن قاعده های اصلی ای که پیروزی یا شکست را تعیین می کند و اقتضایش این است که مهاجم، وقتی پیروز محسوب می شود که به اهداف هجومش برسد و مدافع، وقتی پیروزی محسوب می شود که مانع رسیدن مهاجم به اهدافش شود، و با توجه به آنکه تعرضی هجومی به سوریه -که از بیش 17 ماه پیش شروع شده- به اهداف اساسی خود نرسیده و دولت سوریه کماکان به مسیر خود و حضور در موقعیت استراتژیکش ادامه می دهد –یعنی همان چیزی که این هجوم صورت نگرفت مگر برای آنکه سوریه را از آن خارج کرده و به موقعیتی متضاد با آن منتقل کند- بنا بر همه اینها، می گوییم که سوریه و همپیمانانش در این دوره ای که طی کردیم پیروز معرکه بوده اند، اما در آینده چطور؟

 

برای بررسی آنچه ممکن است در آینده خط سیر حوادث بر آن اساس جلو برود، باید طرز رفتارها و موضع گیری های اساسی طرف های اصلی این درگیری جهانی که در سوریه واقع شده است را بررسی کنیم. در همین چارچوب، سه نکته شایان بررسی است:

 

1-تشویش آمریکایی ها و تغییرات دائمی در مواضع و رفتارهایشان در روزهای گذشته، تا جایی که زمانی به اوج وقاحت رسید و مسئله سری ای که اوباما امضا کرده بود را حدود یک هفته پیش علنی کردند و گفتند که اوباما سیا را برای فعالیت مستقیم جهت حمایت از معارضین سوری از نظر نظامی و کارهای اطلاعاتی جهت هدف قرار دادن نیروها و پایگاه های رسمی و مؤثر نظام در سوریه مکلف کرده است.

 

اما درست یک روز پس از موفقیت های گسترده میدانی ارتش سوریه در کشتن صدها تروریست و دستگیری صدها تن از آنها و فراری دادن بسیاری دیگرشان، و پس از آنکه کاملا معلوم شد که دیگر نتایج درگیری های حلب روشن شده و هجوم به آن و طرح اشغال آن توسط مخالفین شکست خورده است، هیلاری کلینتون به میدان آمده و در موضع گیری ای متناقض با مواضع قبلی، از آمریکا درباره مسلح کردن تروریست ها سلب مسئولیت نموده و کشورهایی که به تسلیح تروریست ها مشغولند را هم از این کار پرهیز داد! این یعنی عقب نشینی ضمنی از مواضع قبلی یا عملیات فریب در راستای سلب مسئولیت از خود در شکست ها. اما در هر حال این موضع گیری بدون شک در روحیه تروریستها اثر منفی خواهد گذاشت و موضع گیری است که ذات عقب نشینانه دارد.

 

بعد از آن هم اخیرا نظر آمریکا درباره ایجادی منطقه پرواز ممنوع در سوریه به بیرون درز داده شد که به نظر من چیزی بیش از یک کار نمایشی رسانه ای نیست چرا که آمریکا می داند هر کاری از این قبیل منجر به جنگی می شود که آمریکا آمادگی یا پذیرش ورود به آن را ندارد.

 

2-عقب گرد بارز اروپایی ها و اکتفا به بعضی موضع گیری ها که آن هم هیچ چیزی نیست جز اثبات وجود صرف –ولو بدون انجام فعالیتی خاص. مثلا فرانسه بعد از سکوت حدود 10 روزه از پرده خارج شد و طی یک موضع گیری خواستار تشکیل جلسه شورای امنیت در سطح وزرای امور خارجه در 30 آگوست پیرامون سوریه شد، در حالیکه خود فرانسه می داند که با وجود انشقاق بین المللی پیرامون وضع سوریه، هر موضعی که از شورای امنیت خارج شود در هر حال به نفع جناح مهاجم نخواهد بود.

 

به این مسئله می توان موضع آلمان و انگلیس را هم افزود که مخالفت خود با هرگونه دخالت نظامی به هر شکلی از اشکال را رد کرده اند. و این مسئله ای است که بدون شک، آنچه که برخی ها با درز دادن خبر احتمال ایجاد منطقه پرواز ممنوع در سوریه با تصمیم آمریکا و خارج از چارچوب شورای امنیت می خواستند به آن برسند را باطل می کند.

 

 

3-سوختن ترکیه به آتشی که ترکها گمان نمی کردند به انگشت های خودشان هم نزدیک باشد. و مجبور شدن ترکیه به پایین آوردن صدایش و فهم دقیق میزان تهدید میدانی کردها برای ترکیه، از آنجا که حزب کارگران کردستان(پ ک ک) توانست تأثیر گسترده ای در داخل ترکیه ایجاد نماید. بدین ترتیب ترکیه خوب فهمید که مسئولیت خون هایی که در سوریه ریخته می شود و مسئولیت ربایش ترکیه ای ها در کشور های مختلف به مواضع خودش بر می گردد. همه اینها ترکیه را مجبور کرد که اصطلاحا صدایش را پایین آورده و حتی در کنفرانس تهران شرکت کند، کنفرانس تهرانی که به نوعی نقیض کنفرانس موسوم به دوستان سوریه محسوب میشد، یعنی کنفرانسی که ترکیه خودش در تأسیس و پیشبرد آن نقشی اساسی داشت.

 

در برابر این عوض شدن جهت گیری ها و فرسایش در جبهه مهاجین به سوریه، در جبهه دفاع از سوریه، عدم تزلزل را مشاهده می کنیم. در همین رابطه می توان به این موارد اشاره کرد:

 

1-مواضع محکم ایران که سعید جلیلی –دبیر شورای عالی امنیت ملی-آن را در خلال دیدارش از سوریه و لبنان و عراق عنوان کرد و جوهرش این بود که سوریه یکی از اضلاع اصلی مثلث مقاومت است و ایران اجازه شکسته شدن آن را نخواهد داد و اجازه ضربه زدن به نظام مقاوم سوریه و رئیس جمهورش را نیز نخواهد داد. و این بدون شک پیامی قوی و تهدیدی است که به جبهه مهاجم، واقعیت موجود منطقه را یادآوری می کند، واقعیتی که به هیچ وجه پذیرای دخالت نظامی بیگانگان نخواهد بود و در غیر این صورت، جنگی به وجود خواهد آمد که همانطور که پیشتر گفتیم، به نظر نمی رسد آمریکا و. هم پیمانانش برای ورود به آن آمادگی داشته باشند.

 

 

2-تشکیل کنفرانس بین المللی مشورتی پیرامون سوریه در تهران. کنفرانسی که تشکیل شد تا سبک و اسلوب کنفرانس های منطقه ای (سازمان ها عربی) و کنفرانس های بین المللی (موسوم به دوستان سوریه) را بشکند، یعنی همان کنفراس های منطقه ای و بین المللی ای که دائما موضع گیری های دشمنانه پیرامون سوریه صادر می کرد و اصلا انگار جهت گیری اش این بود که همان جوی که آمریکا می خواهد از طریقش بگوید کل کشورهای جهان ضد نظام سوریه هستند را ایجاد کند.

 

اما کنفرانس تهران تشکیل شد تا توازن را در چارچوب کنفرانس ها به صحنه جریانات برگرداند، همانطور که در شورای امنیت سازمان ملل هم با مواضع روسیه و چین نوعی توازن برقرار است و مواضع روسیه و چین مانع می شود که به هجوم به سوریه مشروعیت بین المللی داده شود.

 

مهم ترین چیزی که در کنفرانس تهران جلب توجه می کرد، حضور کشورهایی بود که به وضوح در جانب دشمنان نظام سوریه محسوب می شدند (مثلا ترکیه و کویت) و همچنین حضور گسترده کشورهای جهان به طرزی که بیش از یک سوم کشورهای جهان (بهتر است بگوییم چیزی حدود نصف کشورهای جهان) در این کنفرانس شرکت داشتند، و این حجم حضور، چیزی است که از سرجمع کشورهایی که در تمام کنفرانس های موسوم به دوستان سوریه شرکت کرده بودند هم بیشتر بود.

 

3-موضع سوریه که به شکل خاص بشار اسد آنها را با عنوان التزام بدون تنازل به مبارزه با تروریسم عوان کرد و سپس اقدام بشار اسد به تعیین نخست وزیری جدید به جای نخست وزیر قبلی (ریاض حجاب) که به سبب کوتاهی و فرارش از انجام مسئولیت ملی اش کنار گذاشته شده بود. با توجه به شخص نخست وزیر جدید، خصوصا خاستگاه محلی اش (درعا) و وابستگی دینی اش (مسلمان سنی مذهب) و وابستگی سیاسی اش (حزب بعث)، در این انتصاب جدید اهمیتی بالا نهفته است که در آنِ واحد به کسانی که مرتبط با موضوع هستند دو پیام می فرستد: اولا تأکید بر اعتماد به نفس و ثانیا اصرار بر استمرار در مواجهه دفاعی موافقیت آمیز.

 

 

با توجه به مجموع آنچه ذکر کردیم، می بینیم که صحنه بحران سوریه از ریشه دگرگون شده است، چه در سطح میدانی و مبارزه با تروریست ها (از آن رو که بالاخره و با نظر به موفقیت هایی که نیروهای نظام سوریه و به همراه آنها ملت سوریه کسب کردند، معلوم شد که سرنگونی نظام ازطریق نیروی نظامی امری محال است) و چه در سطح سیاسی (از آن رو که نظام همچنان متزلزل نشده و همچنین سطح فعالیت های هجومی نظام در جبهه دفاعی هم بالاگرفته که متمرکز است بر صلابت سیستم اداری دولت که سقوط یک فرد -هرچه هم که سطح منصبش بالا بوده باشد- نتوانسته آن را متزلزل کند).

 

با توجه به این ها، می توانیم صحنه ی جدید سوریه را پیش چشم داشته باشیم: در جبهه دفاعی، استراتژی هجوم در قالب دفاع در پیش گرفته شده است؛ به رؤیاهای مهاجمین به سوریه پایان داده شده است؛ و قطعی شده که خروج از وضعیت فعلی از طرق تمرکز بر آنچه در عرصه نظامی و سیاسی خودش را غالب می کند و از طریق دیدارهای بین المللی(پس از آنکه جو انجام آن ایجاد شد) ممکن است. و این ها چیزهایی است که واقعا نظام جهانی جدیدی ایجاد خواهد کرد.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: