هنوز سالگرد شهید آیت الله بهشتی در مسجد قبا و بی حرمتی هادی غفاری و فائزه هاشمی به رهبر انقلاب در آن روز فراموش نشده است. میرحسین موسوی نیز حیات سیاسی اش را در دهه اول انقلاب مدیون شهید آیت الله بهشتی بود چنانکه علی رغم مخالفت‎های مستدل شهید حسن آیت و یارانش ، موسوی را در سمت سردبیری رونامه جمهوری اسلامی حفظ کرد.

 

در روزهای بعد و آشکار شدن ماهیت فتنه و حضور مستقیم اعضای سازمان منافقین در اغتشاشات به خصوص در فاجعه روز عاشورای 1388، میرحسین موسوی به پشتوانه مشاورانی همچون علی رضا بهشتی ، حرامیان روز عاشورای 88 را مردان خداجو خواند و پس از دستگیری علی رضا بهشتی بود که فریاد وابهشتی او بلند شد که فرزند اولین رئیس دستگاه قضایی را دستگیر کرده‎اند.

 

حتی افشای کشف جزوه ای با ادبیات مارکسیستی برای براندازی جمهوری اسلامی در منزل علی رضا بهشتی نیز سبب نشد تا داعیه داران تصاحب شهید بهشتی کمی حیا کنند.

 

شاید هم آرزوی میرحسین موسوی بود که  فارغ از جدال های گفتمانی اول انقلاب جبهه ای سبز از شبح مصادره شده شهید بهشتی تا مسعود رجوی داشته باشد. در همین راستا بود که شورای هماهنگی راه سبز امید با حضور نمایندگان حزب مشارکت،چریک های فدایی خلق و افرادی که حتی با منافقین هم مرزبندی نداشتند (فاطمه حقیقت جو و علی افشاری) و افرادی که خود را نمایندگان موسوی و کروبی می نامیدند شکل گرفت.

 

عدم مرزبندی سران فتنه با ضدانقلاب تروریست خارج از کشور فقط به حمایت های یک طرفه لفظی و عملیاتی سازمان منافقین از جنبش سبز محدود نشد و لحن سران جنبش سبز نسبت به سازمان تروریست منافقین به وضوح دچار تساهل و تسامح شد تا جایی که این قرابت به برگزاری نشست های دوستی در خارج از کشور منجر شد.

 

اما این تبادلات سیاسی ، با فرا رسیدن سالگرد عزل بنی صدر و شورش مسلحانه منافقین و 7 تیر سالگرد شهادت آیت الله بهشتی، دبیرکل حزب جمهوری اسلامی روی دیگری از سکه جنبش راه سبز امید را به نمایش گذاشته است.

 

سایت جرس وابسته به اتاق فکر جنبش سبز که برخی اعضای آن مهدویت را انکار کردند و برخی دیگر نیز اساس انقلاب را زیر سوال بردند و از به موزه فرستادن امام خمینی (ره) سخن گفته بودند ، در آخرین اقدامش متنی از یکی از سمپات های سازمان منافقین و بنی صدر، رئیس جمهور خائن و معزول منتشر کرده که در آن به صراحت به توصیف شعارهای مرگ بر بهشتی منافقین در درگیرهای مسلحانه 30 خرداد 1360 پرداخته شده است. تا شاید پس از 33 سال از پیروزی انقلاب، نیات درونی گردانندگان آنرا آشکار کند.

 

در بخشی از این متن آمده است:

 

در زمانی که تظاهرات شروع شد و هسته مرکزی آن را مجاهدین و احتمالا تعدادی از فداییان اقلیتی تشکیل می دادند، بیشتر شعارها شعارهایی مانند مرگ بر بهشتی بود و اتفاقی و تک و توکی شعار در حمایت از بنی صدر داده می شد و آنهم از نوع دادن شعارها، برای من معلوم بود که بیشتر تاکتیکی می باشد تا واقعی. توضیح اینکه شعارهایی از نوع مرگ بر بهشتی با شدت تمام داده می شد و شعارهای در مورد حمایت از بنی صدر آن شدت و حدت را نداشت.

 

در بخش های دیگری از متن توهین های گستاخانه ای به شهید سید اسدالله لاجوردی و آیت الله محمدی گیلانی شده و نیروهای انقلابی کمیته و سپاه به کشتار مخالفین متهم شده اند. در این نوشتار تقریبا تمام اتهامات ناجوانمردانه سازمان منافقین درباره وقایع سال 60 تکرار شده است.

 

به نظر می رسد با مرگ جنبش سبز در داخل کشور و عدم امکان احیای آن ، وابستگان این جنبش در خارج از کشور مانند عطاالله مهاجری، محسن کدیور و عبدالکریم سروش می کوشند تا پاک کردن تمام  مرزبندی های سیاسی با افراد تروریست و ضد انقلاب مانند سازمان منافقین، سلطنت طلب ها و گروه های مارکسیستی مانند چریک های فدایی راه هایی برای درآمدزایی بیشتر از سرویس های اطلاعاتی غرب پیدا کنند و در این میان فخاشی به رهبران انقلاب اسلامی مانند امام خمینی و آیت الله شهید بهشتی شاید اولین قدم های این مسیر باشد!

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: