امیرحسین ثابتی: "اولین دوره ریاست‌جمهوری من یعنی از سال 68 تا 72 در بین همه ادوار ریاست جمهوری چون از جنگ فارغ شده بودیم و به سازندگی رو آوردیم بهتر است ... عده‌ای بادکنکی سرمایه‌دار می‌شدند و عده‌ای محتاج‌تر و فقیرتر.  هنر دولت سازندگی در آن شرایط این بود که اولا بین روحیه دوران جنگ و پس از آن تعادل برقرار کند و ثانیا به زیرساخت‌ها توجه کند. همچنین نجات اسرای جنگ و پیگیری اجرای قطعنامه 598 و رسیدگی به آسیب‌دیدگان جنگ ازجمله موارد فوریتی و اولویت‌دار بود. الحمدلله با سیاست تعدیل که فلش‌های متعددی حتی در سیاست خارجی داشت، توانستیم جایگاه شایسته ایران را در جهان به دست آوریم."

اینها بخشی از سخنان آقای هاشمی است که در گفتگوی اخیر وی با نشریه همشهری ماه عنوان شده است.

به گزارش رجانیوز، رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام در حالی به صراحت دولت اول خود را بهترین دولت بعد از انقلاب معرفی کرده است که با کمی دقت و ریزبینی، نه تنها این ادعا تایید نخواهد شد بلکه ریشه اصلی برخی انحرافات و موانع گفتمانی پیش روی انقلاب طی 2 دهه اخیر نیز در عملکرد هشت ساله دولت آقای هاشمی بویژه دولت اول وی در سالهای 68 تا 72 یافت خواهد شد.

در این زمینه، علیرغم تمامی اقدامات مثبتی که در زمینه سازندگی و توجه به زیرساخت های عمرانی در بسیاری از مناطق کشور در دوران آقای هاشمی صورت گرفت، آنچه می تواند به طور جدی محل تامل و بررسی باشد، نوع نگاه دولت هاشمی به مساله "عدالت اجتماعی" به عنوان الویت گفتمانی برای ادامه مسیر انقلاب اسلامی و هشدارهای صریح و مکرر رهبر معظم انقلاب طی همان سالها در این باره است.

اجرای طرح تعدیل اقتصادی و دیگر برنامه‎های اقتصادی مشابه که فصل مشترک همه آنها غیر بومی بودن آنها و ایجاد فاصله بیشتر میان طبقه غنی و فقیر در کشور بود، یکی از مسایلی است که همواره مورد نقد کارشناسان اقتصادی قرار گرفته است.

این رویه تا آنجا در دولت اول آقای هاشمی محسوس بود که رهبر معظم انقلاب به طور مکرر در دیدارهای علنی با رییس جمهور وقت و هیئت دولت به آن اشاره می کردند؛ به عنوان مثال در روز اول شهریورماه 69 و پس از پایان اولین سال کار دولت اول هاشمی، معظم له خطاب به رییس جمهور و اعضای کابینه موضوع "عدالت اجتماعی" را صراحتا مورد تاکید قرار داده و می فرمایند:

"ما بايد در جهت‌ كمك‌ به‌ محرومان‌ جامعه‌ حركت‌ كنيم‌ ... در وضع‌ جامعه‌ و نظام‌ اجتماعي‌ و تاريخ‌ ما، كدام‌ اقشار و كدام‌ طبقات‌، بيشتر مورد ظلم‌ و ستم‌ و بي‌عدالتي‌ قرار داشتند و عقبند؟ بايد به‌ اينها كمك‌ بشود. روشن‌ است‌ كه‌ قشرهاي‌ پابرهنه‌ي‌ كشور، اين‌گونه‌اند ... ثروت‌ و همت‌ و مديريت‌ و امكانات‌ مادي‌ و معنوي‌ كشو، (باید) در جهت‌ از خاك‌ بر كشيدن‌ آن‌ قشرهاي‌ محروم‌ و مظلوم‌ برود. در تمام‌ برنامه‌هاي‌ دولت‌، بايستي‌ اين‌ معنا مورد توجه‌ قرار بگيرد."

و شبیه همین مضمون را در شهریور ماه سال 70 و در دیدار با اعضای هیئت دولت به گونه دیگری تکرار می کنند:

"مهمترين مسأله‌ى دستگاه ما و نظام جمهورى اسلامى همان چيزى است كه همه‌ى ما به آن معتقديم و بارها گفته‌ايم؛ يعنى كوشش براى رفع فقر و محروميت در جامعه، و حمايت و كمك به طبقات مستضعف و محروم. واقعاً بايد صحت برنامه‌ها را به اين سنجيد و دنبال اين قضيه رفت و كارهاى ديگر را در اولويتهاى بعد قرار داد. كارهاى مربوط به طبقات محروم و مستضعفان جامعه - كه تعدادشان هم زياد است - حقاً و انصافاً يك حركت اساسى را مى‌طلبد."

و شاید بتوان اوج هشدارهای رهبر انقلاب در این باره خطاب به رییس جمهور  و اعضای دولت حد فاصل سالهای 68 تا 72 را برهه ای دانست که کار این دوره از دولت به پایان رسیده و رهبر انقلاب در دیدار با آقای هاشمی و اعضای کابینه در شهریور ماه 72 با تاکید ویژه بر مفهوم "عدالت اجتماعی" می فرمایند:

" من هيچ اعتقادى به اين معنا ندارم كه جمهورى اسلامى از رسيدن به خواسته‌اش كه تشكيل يك جامعه بر اساس عدالت اجتماعى و رفاه عمومى است، ناتوان است. من به هيچ وجه به اين اعتقاد ندارم. به اين‌كه ما در اين قضيه نياز به تكيه‌ى به ديگران داريم هم اصلاً اعتقادى ندارم ...اساس اداره‌ى تشكيلات كشور نيز همين است كه بارها تكرار شده: عدالت اجتماعى. در تمام آثار دينى كه شما نگاه مى‌كنيد، هدف و غايت براى حركت جامعه‌ى اسلامى، تشكيل جامعه‌ى عادله است. ... آن‌چه كه در درجه‌ى اوّل مطرح است، «عدالت» است كه بايد انجام گيرد."

کوتاه سخن آنکه علیرغم همه اقدامات مثبت، جابه جا شدن خواسته یا ناخواسته بسیاری از اولویت های گفتمانی در اداره کشور، ریشه در نوع نگاه آقای هاشمی در دوران ریاست جمهوری همان سالهایی دارد که امروز معتقد است "بهترین دوره ریاست جمهوری بعد از انقلاب" بوده است.

ایشان در حالی دو دهه پس از آن برهه این ادعا را مطرح می سازد که قبل از هر چیر باید توجه داشت، هدف اصلی انقلاب نه اقدامات صرف عمرانی و اجرایی بلکه تغییر جهت گیری های کلان اداره جامعه بوده است؛ اولویت هایی که بدون تردید، عدالت اجتماعی را باید یکی از اصلی ترین آنها قلمداد نمود اما در حد فاصل سالهای 68 تا 76، بویژه دولت اول؛ این رویکرد به تدریج فراموش شد و جهت گیری های ناعادلانه اقتصادی و بعضا "ضد عدالت" که خود را در شورش های معروف خیابانی مناطق حاشیه نشین بعد از اتمام دولت اول آقای هاشمی نشان داد، حکایت از این نکته مهم داشت که نه تنها دولت اول آقای هاشمی را نمی توان بهترین دولت بعد از انقلاب دانست که بالعکس باید از آن برهه به عنوان زمینه ی ایجاد بسیاری از انحرافات گفتمانی و ضد عدالت اجتماعی در ایران پس از انقلاب یاد نمود. و این در حالی است که سوم تیر به عنوان تحولی مهم، به صورت جدی به نقض این رویکرد پرداخت، رویکردی که به نظر می رسد هاشمی رقسنجانی با سخنان اخیرش به دنبال بازگرداندن آن به عرصه اجرایی کشور و عقب گرد به روزهای قبل از سوم تیر است. 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: