کمیل نقی پور: در حالی که 30 سال از روز فتح خرمشهر توسط رزمندگان ایرانی می گذشت، مقاومت ایران این بار در موضوع هسته ای نتیجه داد.

سوم خرداد سال 1391 این بار نه در عرصه جنگ بلکه در عرصه دیپلماسی با پافشاری مقامات ایران، مذاکرات هسته ای در بغداد برگزار شد.

هر چند صرف برگزاری مذاکرات در یک شهر در ظاهر دستاورد بزرگی تلقی نمی شود ولی از لحاظ دیپلماتیک اصرار ایران بر برگزاری مذاکرات در بغداد و محقق شدن آن، حاوی پیام هایی بود که مهم ترین آن را می توان "پذیرش منطق مقاومت" ایران از سوی 1+5 عنوان کرد.

مذاکرات سوم خرداد 1391 میان ایران و 1+5 در حالی در بغداد برگزار شد که بیش از این کشورهای غربی خواستار برگزاری این مذاکرات در استامبول ترکیه بودند.

آن زمان ترکیه به نماد مخالفت با اسد در منطقه تبدیل شده بود و طبیعی بود که کشورهای غربی بخواهند به منظور کسب وجهه برای ترکیه این مذاکرات در آن کشور برگزار شود.

از سوی دیگر در آن برهه، نوری المالکی به عنوان متحد ایران در منطقه پیرامون موضوع طارق الهاشمی تحت فشارهای اخلی قرار داشت. نوری المالکی البته با حمایت کامل از اسد مورد غضب کشورهای غربی قرار نیز گرفته بود و حتی زمزمه‌هایی برای تشکیل انتخابات پارلمانی زودرس در این کشور شنیده می‌شد.

در این حال تیم مذاکره کننده هسته ای ایران با پافشاری بر برگزاری مذاکرات در بغداد موفق شد به ننتیجه دلخواه خود دست پیدا کند.

ایران توانست با محقق کردن این درخواست، هم مخالفت خود با ترکیه را به بهترین شکل نشان دهد و بنمایاند که تهران در مخالفت خود با آنکارا درباره سوریه جدی است از سوی دیگر توانست با کسب وجهه ای که برای دولت نوری المالکی کسب کند دولت وی را از آن بحران داخلی عبور دهد.

البته دستاورد مذاکرات بغداد محدود به این موضوع نشد. این مذاکرات سرآغاز پذیرش منطق گفتمانی ایران از سوی 1+5 بود. طرف غربی که چند ماه قبل از آن دور جدید تحریم هایی که فلج کننده می خواند علیه ایران را تصویب کرده بود و قرار بود آن تحریم ها از تیرماه 91 به اجرا گذارد.

1+5 گمان می‌کرد که ایران در برابر این تحریم‌ها منفعل می‌شود هر چند که پس از مذاکرات بغداد دریافتند مقامات ایرانی قصد دادن کوچکترین امتیازی که مغایر با اصول و منافع ملی کشور باشد ندارند.

طرف غربی در این مذاکرات به طور "جدی" متوجه شد که ایران تابعی از فشارهای کشورهای غربی نیست که با کمی یا زیادی فشارها بتوانند اهداف خود را محقق کنند حتی اگر آن فشارها را به شکل بی سابقه ای به مرحله اجرا گذارد.

این در حالی بود این کشورها زمانی که حسن روحانی ریاست تیم مذاکره کننده ایران را بر عهده داشت تجربه دیگری داشتند و با "تهدید" خواسته هایشان را محقق شده می دیدند.

در واقع مذاکرات بغداد یک ثمره دیپلماتیک آشکار داشت و آنکه "مقاومت" و "ایستادگی بر اصول" طرف غربی را مجبور خواهد کرد رویکرد خود را تغییر دهد.

بعد از این مذاکرات بود که ایران توانست منطق خود را گسترش داده و در مسکو و سپسس در مذاکرات بعدی به ویژه آلماتی 1 ، غرب را با قسمتی از خواسته‌های خود همراه کند.

البته صحنه مذاکرات و دیپلماسی خطی و ساده نیست و  پییچیدگی های خاص خود را دارد به همین دلیل نباید انتظار نتایج آنی و دفعه ای داشت، هر چند که به عقیده کارشناسان ادامه روند "مقاومت" طرف غربی را مجاب به کنار آمدن با برخی خواسته های ایران در موضوع هسته ای خواهد کرد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: