ممیزی تولید برای مهندسی پیام !

حسين نيرومند

اتفاقات چند روز اخیر مرتبط با سه مجموعه ی تلویزیونی پخش شده"پنجره"،"ثریا" و "شیدایی" در شبکه های سیما، بهانه ای شد برای نگارش مطلبی که در پی خواهید خواند. حدود شش ما قبل برای بیان مطلبی که بخشی از آن را در ادامه خواهم آورد، خدمت آقای ضرغامی رئیس رسانه ملی رسیدم. وقتی آن روز وارد اتاق شدم به گرمی مورد استقبال ایشان قرار گرفتم. از آنجا که با محدودیت وقت این بزرگواران کاملا آشنایم، بدون مقدمه مطالبی را که در قالب چند نمودار آماده کرده بودم برای ایشان شرح دادم. اما احساس کردم که ایشان تمرکز لازم برای شنیدن گفته هایم ندارند. علت این کم توجهی واضح بود، چرا که گرچه گوش آقای ضرغامی متوجه من بود اما چشم ایشان روی سی وچند مونیتوری بود که در اتاق ایشان در مقابل دیدگان ایشان قرار داشت. مونیتورهایی که تمام شبکه های ملی، استانی، خبری و چند شبکه خارجی را نمایش می داد. وقتی زمان ملاقات به اتمام رسد و از اتاق ایشان بیرون آمدم با خود اندیشیدم، شاید این مطالب ارزش شنیدن و وقت گذاردن از سوی رسانه ملی را نداشت. اما با این حال دلم برای ایشان سوخت. مدیری که باید رسانه ی ملی را با هزاران کارمند مدیریت کند. زمینه ی تولید هزاران ساعت برنامه را برای مقابله با جنگ نرم دشمن فراهم کند و البته مدام چشم به سی یا چهل مونیتوری بدوزد که مبادا یکی از شبکه ها گافی بدهد که ایشان ناچار شوند فی الفور آن برنامه را قطع یا مدیر مربوطه را استنطاق نمایند. چکیده حرف من آن روز به آقای ضرغامی این بود که سیستم مدیریت در رسانه ملی و در حوزه سریال سازی حداکثر یک سیستم ممیزی است(!). امروز که این مطلب را می نویسم، علت چیدمان ده ها مونیتور در اتاق رئیس رسانه ملی را در می یابم. اتاقی که باید مرکز تولید اندیشه و فکر برای برنامه سازی باشد، تبدیل به اتاق کنترل و ممیزی برنامه های تولیدی شده است(!).